Barut hakkında bilgi

Kayıt tarihi : 16/12/10

Barut

1800'lerin ikinci yarısı boyunca barut, güherçile, kükürt ve odun kömürünün bir karışımı olan "kara barut" anlamına geldi.

Baruta
ilk gönderme, geçici olarak 800'lerin ortasına tarihlenen bir Taocu
metinden, Zhenyuan miaodao yaolüe'den bir bölüm olabilir. Günümüze kalan
en eski barut formülleri 1040'lardan bir askeri kitapta, Wujing
zongao'da bulunabilir. Bu kitaptaki üç formül en fazla %50 güherçile
içerir; bu, patlama için yeterli değildir; ama yanıcı etki için
yeterlidir. Patlayıcı barut için en uygun formül, %75 güherçile, %10
kükürt, %15 yumuşak odun kömürü içerir. Çinliler barutu silah olarak ilk
defa 904 yılında patlayıcı olarak kullandılar. Adını "uçan ateş"
koymuşlardı. Ardından barut bombalarını mancınıklarda da kullanmaya
başladılar. Barutun kayıtlı ilk itici güç olarak kullanılması 1132
yılında bambudan yapılmış toplarda kullanılması denemeleridir. Metal
boruya sahip topların kullanımı 1268-1279 tarihleri arasında Moğollar
ile Song Hanedanlığı arasındaki savaşta görülür.

Barutun Araplar tarafından kullanılması 13. yüzyılda gerçekleşmiştir.

Barutun
Avrupa'ya nasıl geldiği hakkında fazla bir bilgi yoktur. Bazı
tarihçiler İpek Yolu yoluyla geldiğine inanmakta, bir grup da, barutun
Avrupa'da Çin'den bağımsız olarak icat edildiğini savunmaktadır.
1846
yılında İtalya'da Soprero,İsveç'te Schönbein ve Fransa'da Böttger adlı
kimyagerler ayrı ayrı çalışarak Nitrogliserin ve Nitroselüloz ( veya
pamuk barutu) adı verilen barut çeşidini buldular. bu patlayıcılar
olumlu olduğundan, birçok kişi bunları tekamül ettirmek için çaba sarf
etti 1886'da Fransız kimyager Vielle silahlarda kullanılabilen ilk
dumansız barutu yaptı.
(Kara barut) Barut ağırlıkça 15 birim potasyum
nitrat (bazen yerine sodyum nitrat), 3 birim odun kömürü tozu ve 2
birim kükürdün karışımından oluşur. Bu oran yüzyıllar boyunca
değişiklikler göstermiştir. Amaca göre oranı değiştirilebilir. Barut
imalinde kullanılan bu üç kimyasal madde kolayca öğütülüp toz haline
getirilebilir ve karıştırılır.

Bu suretle yapılan baruta (un
barutu) denilmekteydi. Bunun birçok sakıncası bulunmaktaydı. Bu karışım
fıçılar içerinde nakledilirken patlama tehlikesi vardı. Ayrıca barutun
yapıldığı maddelerin farklı özgül ağırlıkları olduğundan, fıçıda durduğu
sürece ayrılarak bozuluyordu. Son olarak da rutubetten etkilenerek
topraklaşıyor ve yanma özelliğini kaybediyordu. Bu sorun da yine 1400
yıllarında taneli barut yapılarak çözüldü. Şöyle ki toz haline getirilen
üç kimyasal madde alkol ile karıştırılarak sulandırıldı ve sonra basınç
ile kurutularak taneler haline getirildi.

Bu tane barutun daha
çabuk yandığı ve daha güçlü olduğu görüldü. Bu barut yine de mükemmel
değildi. Atış yapıldığı zaman etrafı kesif bir beyaz duman kaplıyor ve
birkaç top salvosundan sonra savaş alanı simsiyah oluyordu. Ayrıca
tüfeklerde ve toplardan çıkan duman silahların yerini belli ediyordu.
Bunlardan başka kara barut namlularda yapışkan bir tortu bırakıyor ve
bir süre sonra bu birikintiler yüzünden gülle veya kurşun (ağızdan
dolma) silaha sığmaz oluyordu. Atıştan hemen sonra namlu
temizlenmezse,bu yapışkan tortunun içindeki kükürt kalıntıları rutubet
alarak sülfürik aside dönüşüyor ve namlu içini kemirerek çürütüyordu.
Duman ve tortular yüzünden doğan sorunlar başka bir barutun yapılmasını
zorunlu kıldı.

(Dumansız barut): 1886'da Fransız kimyager Vielle silahlarda kullanılabilen ilk dumansız barutu yaptı.
Nitroselüloz
(pamuk barutu): alkolle karıştırılıp hamur haline getirildik den sonra
ince şeritler ve taneler halinde kesilerek kurumaya terk edilir.